Na regen komt zonneschijn…toch?

Inmiddels bevinden we ons alweer meer dan een week in het prachtige Mauritius! Helaas is het op dit moment allemaal wat minder rooskleurig dan dat in het eerste opzicht leek.

Ingrid zou natuurlijk Ingrid niet zijn als haar niets zou overkomen waarvoor ze een ziekenhuis (lees: spoedeisende hulp) nodig heeft. Dit jaar gebeurt het alleen wat te vroeg… normaal gesproken heb ik altijd ongelukken in de zomervakantie. Maarja misschien wordt dit gezien als zomervakantie? Dit keer geen gebroken neus, gescheurde enkelband of verbrand been, nee dit keer heeft Ingrid een gescheurd trommelvlies… en ja dat is best pijnlijk.
Ik ging afgelopen zaterdag naar Blue Bay (het dichtstbijzijnde strand voor ons), en ik ging alleen omdat Sarah ziek was. Nadat ik heerlijk even op het strand gelegen had, hier en daar wat had gezwommen, en een heerlijk ijsje had gegeten werd het tijd om in actie te komen. Ik had bedacht om te gaan snorkelen in Blue Bay Marine Park waar je met een bootje naar toe wordt gevaren en vervolgens een uurtje kunt snorkelen. Mijn snorkelspullen had ik uiteraard allemaal meegenomen.
Dus ik heerlijk op het bootje, genietend van de zee, het uitzicht en de zon. Eenmaal daar aangekomen trek ik mijn snorkelspullen aan en na een paar minuutjes rond gesnorkeld te hebben besluiten we (de jongen die de boot bestuurde snorkelde mee) om even wat meer naar beneden te zwemmen. Tja en toen ging het mis… Na een meter of vier had ik het gevoel dat mijn oren ontplofte, alsof er vuurwerk afging in mijn hoofd. Natuurlijk wist ik dat dit niet goed was en dat ik nu ook niet te snel omhoog moest schieten. Toch uit een reflex ging ik vrij snel omhoog en eenmaal aan het wateroppervlakte was ik ontzettend duizelig en misselijk tegelijk. Ik kon niet meer opmaken waar ik was… Gelukkig kwam de jongen van de boot snel naar boven en hielp me mee terug zwemmen naar de boot.
Eenmaal weer op de boot ging het langzaam beter, maar het voelde net of er een heel groot mes in mijn hoofd stak. Na veel aandringen zijn we teruggevaren (die jongen zei steeds dat ik even kon wachten en dat we het zo wel weer konden proberen, maar ik voelde zelf dat dit niet goed was). Eenmaal op de oever vroeg een man die al kende via ons onderzoek hoe het geweest was waarna ik antwoordde dat het niet zo best was en dat mijn oren ontploft waren. Heel aardig liep hij met me naar een ander meisje, die ook voor de Mauritian Wildlife Foundation werkt, en samen zijn we naar het ziekenhuis gereden.
Daar aangekomen werd ik vrij snel geholpen en was ik blij dat iedereen hier engels spreekt. De dokter had even gekeken en zal al snel dat er een scheurtje in mijn trommelvlies zat… Ter info: vroeger had ik ook een perforatie in mijn trommelvlies, waar ik dan ook aan geopereerd was toen ik 11 was ofzo. Ik had continu oorontstekingen, en vliegen was ontzettend pijnlijk. Dit schoot natuurlijk allemaal door mijn hoofd en was (en ben nog steeds) ontzettend bang dat dit allemaal weer terugkomt, en natuurlijk dat ik misschien niet meer kan duiken…
Daarna naar de apotheek en een antibioticakuur gehaald, samen met nog een horde pijnstillers. Die bleek ik ook wel nodig te hebben, want zonder die pijnstillers kwam het mes in mijn hoofd weer terug.
Dan moest ik zondag naar het ENT hospital (ofwel de KNO-arts). Sarah ging heel lief mee met mij, hoewel ze zelf ook heel ziek was. Daar hebben ze nog een keer gekeken, hebben ze een watje met zalf heel diep in mijn oren gestopt en nog een horde pijnstillers gekregen nadat we twee uur (!) in een typisch Afrikaans ziekenhuis gewacht hebben. Gelukkig heb ik genoeg pijnstillers voor de komende week, ander zou ik de pijn niet kunnen verdragen…

Ik hoop natuurlijk heel erg dat het weer dichtgroeit en dat ik weer normaal kan vliegen straks (zonder teveel pijn) en natuurlijk dat ik weer kan snorkelen en duiken… We zullen het moeten afwachten, ik ga eerst dit maar doorstaan en heel erg hopen dat het allemaal snel beter gaat.

Daarnaast loopt ons onderzoek ook nog voor geen meter… we zouden het educatieprogramma voor de schoolkinderen voor de Mauritian Wildlife Foundation evalueren op Ile aux Aigrettes (een klein eilandje naast Mauritius). Helaas blijkt dat er geen schoolboekingen zijn tot aan het einde van de maand… Nu zouden we natuurlijk een maand vakantie kunnen houden, en afwachten of er aan het eind van deze maand iets uitkomt maar zo zitten we allebei niet in elkaar. Dus zijn we nu druk bezig met een soort van tweede onderzoek: de toer van de toeristen te evalueren en kijken hoe tevreden zij zijn met de toer. Daar komt natuurlijk weer een hoop werk bij kijken…

Dus twee zieken die een onderzoek moeten doen wat eigenlijk niet lukt…Tja dan zakt de moed je wel even in de schoenen. Gelukkig weet ik dat er altijd een volgende dag is, dat de zon altijd weer op zal komen en dat na regen zonneschijn komt. Nu is het allemaal een beetje vervelend, maar daar komen we vast wel weer bovenop! Volgende keer beloof ik jullie een verhaal te schrijven met uitdagende dingen die we hebben beleefd, we hebben immers nog maar 9 weken over…